ΚΩΣΤΙΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Η εληά
Είμαι του ήλιου η θυγατέρα
Η πειό απ’ όλες χαϊδευτή,
Χρόνια η αγάπη του πατέρα
Σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί.
Όσω να πέσω νεκρωμένη,
Αυτόν το μάτι μου ζητεί.
Είμ’ η εληά η τιμημένη.
Δεν είμ’ ολόξανθη, μοσχάτη
Τριανταφυλλιά ή κιτριά
Θαμπώνω της ψυχής το μάτι,
Για τ’ άλλα μάτια είμαι γρηά.
Δε’ μ’ έχει αηδόνι ερωμένη,
Μ’ αγάπησε μία θεά•
Είμ’ η εληά η τιμημένη.
Όπου κι’ αν λάχω κατοικία
Δε’ μ’ απολείπουν οι καρποί.
‘Ως τα βαθειά μου γηρατεία
Δε’ βρίσκω ‘ς τη δουλειά ‘ντροπή’
Μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη,
Κ’ είμαι γεμάτη προκοπή’
Είμ’ η εληά η τιμημένη.
Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη,
Τη γη εθάψαν μια φορά•
Πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη
‘Σ το Νώε η περιστερά’
Όλης της γης είχα γραμμένη
Την εμμορφιά και τη χαρά’
Είμ’ η εληά η τιμημένη.
Εδώ ‘ς τον ίσκιο μ’ αποκάτου
Ηρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθή,
Κι’ ακούστηκ’ η γλυκειά λαλιά του
‘Λίγο προτού να σταυρωθή•
Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,
Έχει ‘ς τη ρίζα μου χυθή•
Είμ’ η εληά η τιμημένη.
1882